Onlar bizim birçok kardeşimizden biridir. Onların verdiği nefesi biz alırız, bizim verdiğimiz nefesi onlar alır. "Ağaçları sevelim" dileği maalesef anlamını yitirmiş ve içi boşalmış bir ifade halini almış durumda.
Bunu farkedelim.
Ağaçları sevmek bir kardeşi seviyor gibi, aldığımız nefesi seviyor gibi, edindiğimiz bilgiyi seviyor gibi olsa ne güzel olur. Yanlarından geçip giderken onlara selam verebilir, ellerimizde dokunabilir hatta sarılabiliriz. Gençlerini, yaşlılarını farkedip onlara sevgimizi yollayabiliriz.
Biliriz ki toprağın üzerinde gördüğümüz kısımlarından çok daha fazlası toprağın altındadır. Onlara bu yüceliği, bu heybeti veren kökleridir. Ama yanlarından geçerken ne bunu önemseriz, ne de kendi köklerimizin ne kadar sağlam olup olmadığını düşünürüz.
Ağaçları farkedelim. Ağaçları farketmiyor, umursamıyor noktasına geldiğimizde kaybettiklerimizi farkedelim.
Alıntı: http://www.ciracar.com/img/nature/gorgeous_nature/gorgeous_nature61.jpg
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder